دلم را برآشفتی بانو !
چندانکه برگ٬برگ به هوا شد
گذرگاه بی تویی تنگ است همچو کوچه های سرنوشت
من رد می شوم دل - گیر٬ می کند - بانو!
زیر سایه ء کدام سپیدار آرمیده ای.
که بیایم دم بگیرم
- هی نفس بکشم و رها شوم!
دلت را برآشوبم چندانکه برگ برگ به هوا شود!
.